| روزی قرار و قاعده‌ی ما دگر شود | وین باد و بارنامه ز سرها بدر شود | |
| این جان و تن، که صحبت دیرینه داشتند | از هم جدا شوند و سخن مختصر شود | |
| جانی، که پاک نیست، بماند درین مغاک | روحی، که پاک بود، بر افلاک بر شود | |
| این قصرهای خرم و گلزارهای خوش | در موج‌خیز حادثه زیر و زبر شود | |
| رمزیست این، که گفتم از احوال این جهان | باقی به روزگار ترا خود خبر شود | |
| ای دوست کام دل، بنشین و طلب مکن | کین کار مشکلست و به خون جگر شود | |
| خواهی که در ز بحر برآری و طرفه آنک | یک موی خود ز بحر نخواهی که تر شود | |
| چندان بنه درم، که کند دفع دردسر | چندان منه، که واسطه‌ی دردسر شود | |
| در گوش خواجه، دیدم، جز زر نرفت هیچ | ور نیز در شود، سخنی هم به زر شود | |
| مسمارها بنان و درم در زدی، کنون | خواهی که: نیکی تو به عالم سمر شود | |
| ای آنکه ملک خویش به ظالم سپرده‌ای | بستان، که ملک در سر بیدادگر شود | |
| امروز چون به دست تو دادند تیغ فتح | کاری بکن، که پیش تو فردا سپر شود | |
| آن حاکم ستیزه گر زورمند را | گو: بد مکن، که کار تو از بد بتر شود | |
| از من به پیش قاضی رشوت ستان بگو: | کین شرع احمدیت به عدل عمر شود | |
| هان! ای پدر، بدادن پند پسر بکوش | تا باز گوید از تو چو او هم پدر شود | |
| تا زنده‌ای، برو، ادب آموز بهر نام | کین نفس آدمی به ادب نامور شود | |
| فرزند آدم و پدر و مادر آدمی | کس چون رها کند که به یکبار خر شود؟ | |
| یارب، ز شرمساری کردار خویشتن | هر لحظه عقل در سر افسوس خور شود | |
| تقصیرها که کردم و تشویرها که هست | چون در دل آورم دل من پر خطر شود | |
| جز رحمت تو نیست دلم را وسیلتی | در موقفی که جنی و انسی حشر شود |