| این آسمان صدق و درو اختر صفاست؟ | یا روضه‌ی مقدس فرزند مصطفاست؟ | |
| این داغ سینه‌ی اسدالله و فاطمه است؟ | یا باغ میوه‌ی دل زهرا و مرتضاست؟ | |
| ای دیده، خوابگاه حسین علیست این؟ | یا منزل معالی و معموره‌ی علاست؟ | |
| ای تن، تویی و این صدف در «لو کشف»؟ | ای دل تویی، و این گهر کان «هل اتا» ست؟ | |
| ای جسم، خاک شو، که بیابان محنتست | وی چشم؟ آب ریز، که صحرای کربلاست | |
| سرها برین بساط، مگر کعبه‌ی دلست؟ | رخها بر آستانه، مگر قبله‌ی دعاست؟ | |
| ای بر کنار و دوش نبی بوده منزلت | قندیل قبه‌ی فلکی خاک این هواست | |
| تو شمع خاندان رسولی به راستی | پیش تو همچو شمع بسوزد درون راست | |
| بر حالت تو رقت قندیل و سوز شمع | جای شگفت نیست، نشانی ازین عزاست | |
| قندیل ازین دلیل که: زردست روشنست | کو را حرارت از جگر ماتم شماست | |
| هر سال تازه می‌شود این درد سینه سوز | سوزی که کم نگردد و دردی که بی‌دواست | |
| کار فتوت از دل و دست تو راست شد | اندرجهان بگوی که: این منزلت کراست؟ | |
| در آب و آتشیم چو قندیل بر سرت | آبی که فیضش از مدد آتش عناست | |
| قندیل اگر هوای تو جوید بدیع نیست | زیرا که گوهر تو ز دریای «لافتا» ست | |
| زرینه شمع بر سرقبرت چو موم شد | زان آتشی که از جگر ممنان بخاست | |
| ای تشنه‌ی فرات، یکی دیده بازکن | کز آب دیده بر سر قبر تو دجله‌هاست | |
| آتش، عجب، که در دل گردون نیوفتاد! | در ساعتی که آن جگر تشنه آب خواست | |
| شمشیر تا ز بد گهری در تو دست برد | نامش همیشه هندو و سر تیزو بی‌وفاست | |
| از بهر کشتن تو به کشتن یزید را | لایق نبود، کشتن او لعنت خداست | |
| آن پیرهن که گشت به دست حسود چاک | اندر بر معاویه دیریست تا قباست |