| خاشاک راه دانش در پای جود او | هر گوهر نفیس که در گنج پادشاست | |
| ار گرگ فتنه زود پریشان کند رواست | آنرا که چون کلیم شبان تکیه بر عصاست | |
| چشمش رخ نفاق نبیند، به هیچ وجه | آن کش چهار بالش توفیق متکاست | |
| صوفی شدی، صداقت و صدق و صفات کو؟ | صافی شدی، کدورت و حقد و حسد چراست | |
| دست از جهان بشوی و پس آنگاه پیش‌دار | زیرا که بوسه بر کف‌دستی چنان رواست | |
| دست کلیم را ید بیضا نهاد نام | کوشسته بود دست ز چیزی که ماسواست | |
| ای سالک صراط سوی، راست کار باش | کان رفت در بهشت که در خط استواست | |
| گفتی که: عارفم، ز کجا دانم این سخن؟ | عارف کسی بود که بداند که: از کجاست | |
| گر آشنا شوی بنهی دل برین حدیث | بشنو حدیث اوحدی، ار جانت آشناست | |
| از ظلمت و ز نور درین تنگنای غم | بس پرده و حجاب که در پیش چشم ماست | |
| از پردها گذر چو نکردی، کجا دهند | راهت به پرده‌ای که درو مهد کبریاست |