| حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم | که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم | |
| جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم | یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم | |
| جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم | تا حریفان دغا را به جهان کم بینم | |
| سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو | گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم | |
| بس که در خرقه آلوده زدم لاف صلاح | شرمسار از رخ ساقی و می رنگینم | |
| سینه تنگ من و بار غم او هیهات | مرد این بار گران نیست دل مسکینم | |
| من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر | این متاعم که همی‌بینی و کمتر زینم | |
| بنده آصف عهدم دلم از راه مبر | که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم | |
| بر دلم گرد ستم‌هاست خدایا مپسند | که مکدر شود آیینه مهرآیینم |