حجاب چهره جان میشود غبار تنم | خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم | |
چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست | روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم | |
عیان نشد که چرا آمدم کجا رفتم | دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم | |
چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس | که در سراچه ترکیب تخته بند تنم | |
اگر ز خون دلم بوی شوق میآید | عجب مدار که همدرد نافه ختنم | |
طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمع | که سوزهاست نهانی درون پیرهنم | |
بیا و هستی حافظ ز پیش او بردار | که با وجود تو کس نشنود ز من که منم |