زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست | راه هزار چاره گر از چار سو ببست | |
تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان | بگشود نافهای و در آرزو ببست | |
شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو | ابرو نمود و جلوه گری کرد و رو ببست | |
ساقی به چند رنگ می اندر پیاله ریخت | این نقشها نگر که چه خوش در کدو ببست | |
یا رب چه غمزه کرد صراحی که خون خم | با نعرههای قلقلش اندر گلو ببست | |
مطرب چه پرده ساخت که در پرده سماع | بر اهل وجد و حال در های و هو ببست | |
حافظ هر آن که عشق نورزید و وصل خواست | احرام طوف کعبه دل بی وضو ببست |