| ز من بشنو حدیث بی کم و بیش | ز نزدیکی تو دور افتادی از خویش | |
| چو هستی را ظهوری در عدم شد | از آنجا قرب و بعد و بیش و کم شد | |
| قریب آن هست کو را رش نور است | بعید آن نیستی کز هست دور است | |
| اگر نوری ز خود در تو رساند | تو را از هستی خود وا رهاند | |
| چه حاصل مر تو را زین بود نابود | کز او گاهیت خوف و گه رجا بود | |
| نترسد زو کسی کو را شناسد | که طفل از سایه‌ی خود می‌هراسد | |
| نماند خوف اگر گردی روانه | نخواهد اسب تازی تازیانه | |
| تو را از آتش دوزخ چه باک است | گر از هستی تن وجان تو پاک است | |
| از آتش زر خالص برفروزد | چو غشی نبود اندر وی چه سوزد | |
| تو را غیر تو چیزی نیست در پیش | ولیکن از وجود خود بیندیش | |
| اگر در خویشتن گردی گرفتار | حجاب تو شود عالم به یک بار | |
| تویی در دور هستی جزو سافل | تویی با نقطه‌ی وحدت مقابل | |
| تعین‌های عالم بر تو طاری است | از آن گویی چوشیطان همچو من کیست | |
| از آن گویی مرا خود اختیار است | تن من مرکب و جانم سوار است | |
| زمام تن به دست جان نهادند | همه تکلیف بر من زان نهادند | |
| ندانی کین ره آتش‌پرستی است | همه این آفت و شومی ز هستی است | |
| کدامین اختیار ای مرد عاقل | کسی را کو بود بالذات باطل | |
| چو بود توست یک سر همچو نابود | نگویی که اختیارت از کجا بود | |
| کسی کو را وجود از خود نباشد | به ذات خویش نیک و بد نباشد | |
| که را دیدی تو اندر جمله عالم | که یک دم شادمانی یافت بی غم |