قسمت هشتم

دو دولت است که یکبار آرزو دارم:

تو در کنار من و شرم از میان رفته

□

سر بر تن من نیست ز آشفته دماغی

زان دم که سبوی میم از دوش فتاده

□

به آب روی خود در منتهای عمر می‌لرزم

به دست رعشه دارم ساغر سرشار افتاده

□

بیگانگی ز حد رفت، ساقی می صفاده		ما را ز خویش بستان، خود را دمی به ما ده
از پا فتادگانیم، در زیر پا نظر کن		از دست رفتگانیم، دستی به دست ما ده
دیوان ما و خود را، مفکن به روز محشر		در عذر خشم بیجا، یک بوسه‌ی بجا ده

□

نمی‌دهی قدح بی شمار اگر ساقی		شمار قطره‌ی باران کن و پیاله بده!
به یاد هر چه خوری، می همان نشاط دهد		به ذوق نشاه‌ی طفلی، می دو ساله بده

□

اکنون که شد سفید مرا چشم انتظار

از سرمه‌ی سیاهی منزل چه فایده؟

□

بعد عمری چون صدف گر قطره‌ی آبی خورم

در گلوی تشنه‌ام چون سنگ می‌گردد گره

□

از هجر و وصل نیست گشایش دل مرا

چون گوهرست قسمت من از دو سو گره

□

کیفیت است مطلب از عمر، نه درازی

خضر و حیات جاوید، ما و می دو ساله

□

هر چند برآورده‌ی آن جان جهانم

چون خانه ندارم خبر از صاحب خانه

□

خوشا رهنوردی که چون صبح صادق		نفس راست چون کرد، گردد روانه
به دست تهی می‌گشایم گرهها		ز کار سیه روزگاران چو شانه
ز استادن آب روان سبز گردد		مجو چون خضر، هستی جاودانه

□

ای زلف یار، اینقدر از ما کناره چیست؟		ما دلشکسته‌ایم و تو هم دلشکسته‌ای
گردد سفر ز خویش فشاندند همرهان		تو بیخبر هنوز میان را نبسته‌ای

□

کهنه دیوار ترا دارد دو عالم در میان

خواهی افتادن به هر جانب که مایل گشته‌ای

□

پیراهنی که می‌طلبی از نسیم مصر

دامان فرصتی است که از دست داده‌ای