قسمت هفتم

هر کسی تخمی به خاک افشاند و ما دیوانگان

دانه زنجیر در دامان صحرا کاشتیم

□

بر دانه‌ی ناپخته دویدیم چو آدم

ما کار خود از روز ازل خام گرفتیم

□

نفسی چند که در غم گذراندن ستم است

همچو گل صرف شکر خنده بیجا کردیم

□

ستم به خویش ز کوتاهی زبان کردیم		به هر چه شکر نکردیم، یاد آن کردیم
بنای خانه بدوشی بلند کرده‌ی ماست		قفس نبود که ما ترک آشیان کردیم

□

آستین بر هر چه افشاندیم، دست ما گرفت

رو به ما آورد، بر هر چیز پشت پا زدیم

□

ما سیه بختان تفاوت را قلم بر سر زدیم		همچو مژگان سر ز یک چاک گریبان برزدیم
نیست ممکن از پشیمانی کسی نقصان کند		شاخ گل شد دست افسوسی که ما بر سر زدیم

□

خط به اوراق جهان، دیده و نادیده زدیم		پشت دستی به گل چیده و ناچیده زدیم
هر دم از ماتم برگی نتوان آه کشید		چار تکبیر برین نخل خزان دیده زدیم
حاصل ما ز عزیزان سفر کرده‌ی خویش		مشت آبی است که بر آینه‌ی دیده زدیم

□

دستش به چیدن سر ما کار تیغ کرد

چون گل به روی هر که درین باغ وا شدیم

□

کم نشد در سربلندی فیض ما چون آفتاب

سایه‌ی ما بیش شد چندان که بالاتر شدیم

□

آسودگی کنج قفس کرد تلافی

یک چند اگر زحمت پرواز کشیدیم

□

داغ عشق تو ز اندازه‌ی ما افزون است		دستی از دور برین آتش سوزان داریم
دست کوتاه ز دامان گل و پا در گل		حال خار سر دیوار گلستان داریم

□

از حادثه لرزند به خود قصر نشینان

ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم

□

در تلافی، میوه‌ی شیرین به دامن می‌دهیم

همچو نخل پرثمر، سنگی که بر سر می‌خوریم

□

نه دین ما به جا و نه دنیای ما تمام		از حق گذشته‌ایم و به باطل نمی‌رسیم
دست کرم ز رشته‌ی تسبیح برده‌ایم		روزی نمی‌رود که به صد دل نمی‌رسیم