قسمت چهارم

به بلبلان چمن ای گل آن‌چنان‌سر کن

که در بهار سر از خاک برتوانی کرد

□

فغان که کاسه‌ی زرین بی نیازی را		گرسنه چشمی ما کاسه گدایی کرد
بهوش باش دلی را به سهو نخراشی		به ناخنی که توانی گره گشایی کرد

□

صفحه‌ی روی ترا دید و ورق برگرداند

ساده لوحی که به من دوش نصیحت می‌کرد

□

کجاست تیشه فرهاد و مرگ دست‌آموز؟		که ماند کوه غم و غمگسار رفت به گرد
درین دو هفته که ما برقرار خود بودیم		هزار دولت ناپایدار رفت به گرد

□

مستمع صاحب سخن را بر سر کار آورد		غنچه‌ی خاموش، بلبل را به گفتار آورد
از حجاب حسن شرم آلوده‌ی لیلی، هنوز		بید مجنون سر به پیش انداختن بار آورد

□

گریه‌ها در پرده دارد عیشهای بی‌گمان		خنده‌ی بی اختیار برق، باران آورد
عشق شورانگیز پیش از آسمان آمد پدید		میزبان اول نمکدان بر سرخوان آورد

□

کوچه‌ی زنجیر بن بست است در ظاهر، ولی

هر که رفت آنجا، سر از صحرا برون می‌آورد

□

خواب پوچ این عزیزان قابل تعبیر نیست

یوسف ما راکه از زندان برون می‌آورد؟

□

من که روزی از دل خود می‌خورم در آتشم

وای بر آنکس که نعمتهای الوان می‌خورد

□

کم‌کم دل مرا غم و اندیشه می‌خورد

این باده عاقبت سر این شیشه می‌خورد

□

ز مرگ تلخ پروا نیست بی برگ و نوایان را

چراغ تنگدستان خامشی را از هوا گیرد

□

به آه داشتم امیدها، ندانستم

که این فلک زده هم رنگ آسمان گیرد

□

کدام آتش زبان کرد این دعا در حق من یارب

که دامن هر که راسوزد، مرا آتش به جان گیرد

□

فریب عقل خوردم، دامن مستی رها کردم

ندانستم که این‌جامحتسب هشیار می‌گیرد

□

چه مشکل خوان خطی دارد سر زلف پریشانش

که در هر حرف او صد جا زبان شانه می‌گیرد!

□

جنونی کو که آتش در دل پر شورم اندازد

ز عقل مصلحت بین صد بیابان دورم اندازد