| زمزم پاک ازلی شد ز یاد | نغمه‌ی ابلیس به کار اوفتاد | |
| چنگ خدا گشت میان جهان | ملعبه و دستخوش گمرهان | |
| هرکسی از روی هوا چنگ زد | هرچه دلش خواست بر آهنگ زد | |
| مرغ حقیقت ز تغنی فتاد | روح به گرداب تدنی فتاد | |
| عقل گران‌جان پی برهان گرفت | رهزن حس ره به دل و جان گرفت | |
| لنگر هفت اختر و چار آخشیج | تافت ره کشتی جان از بسیج | |
| در ره دین سخت‌ترین زخمه خاست | لیک از این زخمه نه آن نغمه خاست | |
| نغمه‌ی یزدان دگر و دین دگر | زخمه دگر، آن دگر و این دگر | |
| دین همه سرمایه‌ی کشتار گشت | یکسره بر دوش زمین بار گشت | |
| هرکه بدان چنگ روان چنگ داشت | زیر لبی زمزمه‌ی جنگ داشت | |
| کینه برون از دل مردم نشد | کبر و تفرعن ز جهان گم نشد | |
| اشک فرو ریخت به جای سرور | سوگ به پا گشت به هنگام سور | |
| مهرپرستی ز جهان رخت بست | سم خر و گاو به جایش نشست | |
| گشت از این زمزمه‌های دروغ | مهر فلک بی‌اثر و بی‌فروغ | |
| زآنکه به چنگ ازلیت به فن | راه خطا زد سر هر انجمن | |
| چنگ نکو بود ولی بد زدند | چنگ خدا بهر دل خود زدند | |
| چنگ نزد بر دل کس چنگشان | روح نجنبید بر آهنگشان |