| برفت و تاختن آورد رنج بر سر من | غمی نبود که جز گرد منش جولان بود | |
| مرا ز صبر و تحمل نبود چاره ولیک | پس از صبوری بنیاد صبر ویران بود | |
| بسی گرستم در سوگ آن بزرگ پدر | مگو پدر، که خداوند بود و سلطان بود | |
| چو بود گنج خرد، شد نهان به خاک سیاه | همیشه گنج به خاک سیاه پنهان بود | |
| دلم بیازرد از کین روزگار و چو من | به گیتی اندر، آزرده دل فراوان بود | |
| ز رنج دیوان بر خیره چند نالم؟ از آنک | قرین دیوان بد، گر همه سلیمان بود | |
| نه من ز نوح فزونم که او دو نیمه‌ی عمر | به چنگ انده بود و به رنج طوفان بود | |
| عزیزتر نیم از یوسف درست سخن | که جایگاهش گه چاه و گاه زندان بود | |
| ز پور عمران برتر نیم به حشمت و جاه | که دیرگاهی سرگشته در بیابان بود | |
| ز رنج یاران نالم، نه دشمنان که مرا | همیشه ز آنان دل در شکنج خذلان بود | |
| بدان طریق بگفتم من این چکامه که گفت: | « مرا بسود و فرو ریخت هرچه دندان بود» | |
| چنان فزونی ز آن یافت رودکی به سخن | کز آل سامان کارش همه بسامان بود | |
| حدیث نعمت خود ز آن گروه کرد و بگفت: | « مرا بزرگی و نعمت ز آل سامان بود» | |
| کنون بزرگی و نعمت مرا ز خدمت توست | اگر فلان را نعمت ز خوان بهمان بود |