رباعیات

یارب رود از تنم اگر جان چه شود		وز رفتن جان رهم ز هجران چه شود
مشکل شده زیستن مرا بی یاران		از مرگ شود مشکلم آسان چه شود

□

دست ساقی ز دست حاتم خوشتر		جامی که دهد ز ساغر جم خوشتر
آن دم که دمد ز گوشه‌ی لب نایی		در نی، ز دم عیسی مریم خوشتر

□

ای مستمعان را ز حدیث تو سرور		وی دیده‌ی صاحب نظران را ز تو نور
جز حرف و رخت گر شنوم ور بینم		گوشم کر باد الهی و چشمم کور

□

باز آی و به کوی فرقتم فرد نگر		وز درد فراق چهره‌ام زرد نگر
از مرگ دوای درد خود می‌طلبم		بیمار نگر دوانگر درد نگر

□

باز آی و دلم ز هجر پردرد نگر		در سینه‌ی گرمم نفس سرد نگر
در گوشه‌ی بی‌مو نسیم تنها بین		در زاویه‌ی بی‌کسیم فرد نگر

□

دارم ز غم فراق یاری که مپرس		روز سیهی و شام تاری که مپرس
از دوری مهر دل فروزی است مرا		روزی که مگوی و روزگاری که مپرس

□

مهجور تو را شب خیالی که مپرس		رنجور تو را روز ملالی که مپرس
گفتی هاتف چه حال داری بی من		در گوشه‌ای افتاده به حالی که مپرس

□

دارم ز جدایی غزالی که مپرس		در جان و دل اندوه و ملالی که مپرس
گوئی چه بود درد تو دردی که مگوی		پرسی چه بود حال تو حالی که مپرس

□

بس مرد که لاف می‌زد از مردی خویش		در پیره‌زنی دیدم ازو مردی بیش
ابنای زمانه دیدم اغلب هاتف		مردند ولی با لب و با سبلت و ریش

□

دلخسته‌ام از ناوک دلدوز فراق		جان سوخته از آتش دلسوز فراق
دردا و دریغا که بود عمر مرا		شب‌ها شب هجر و روزها روز فراق