| کرده‌ام از کوی یار بیهده عزم سفر | خار ملامت به پا خاک ندامت به سر | |
| از کف خود رایگان دامن امن و امان | داده و بنهاده‌ام ره سوی خوف و خطر | |
| خود به عبث اختیار کرده‌ام از روزگار | فرقت یار و دیار محنت و رنج سفر | |
| چون سفها خویش را بی‌سبب افکنده‌ام | از غرفات جنان در درکات سقر | |
| همنفسان وطن جمع به هر انجمن | وز غم دوری من غرقه به خون جگر | |
| من هم از ایشان جدا، بلبلیم بینوا | دور ز هم آشیان برده سری زیر پر | |
| رهسپر غربتم لیک بود قسمتم | چشم تر و کام خشک از سفر بحر و بر | |
| با تعب گرم و سرد صیف و شتا، رهنورد | ساخته گاهی به برد سوخته گاهی ز حر | |
| گاه ز تف سموم گرم چنان مرز و بوم | کاهن گردد چو موم در کف هر پنجه‌ور | |
| گاه بدان گونه سرد کز دم قتال برد | ز آتش آهنگران موم نبیند اثر | |
| چون بگشایم ز هم دیده به هر صبحدم | هاویه‌سان آیدم بادیه‌ای در نظر | |
| آب در آن قیرگون خاک مخمر به خون | فتنه در آن رهنمون مرگ در آن راهبر | |
| دیو و دد آنجا به جوش، وحش و سبع در خروش | من چو سباع و وحوش طفره‌زن و رهسپر | |
| شب چو به آرامگاه رو نهم از رنج راه | بستر و بالین من این حجر است آن مدر | |
| طاق رواقم سحاب شمع وثاقم شهاب | فوج ذئاب و کلاب هم نفسم تا سحر | |
| همدم من مور و مار دام و ددم در کنار | دیو ز من در فرار، غول ز من در حذر | |
| گاه ز هجران یار گاه به یاد دیار | با مژه‌ی اشکبار تا سحرم در سهر | |
| بهر من غمزده هر شب و روز آمده | پاره‌ی دل مائده لخت جگر ماحضر | |
| یار من دلفگار آدمیی دیوسار | دیدن آن نابکار بر رگ جان نیشتر | |
| صحبت او جانگزا ریت او غم‌فزا | آلت ضر چون حدیه مایه شر چون شرر |