| میان یک دله یاران بسی حکایت‌هاست | که آن سخن به زبان قلم نیاید راست | |
| چه دانم و چه نمایم؟ چه گویم و چه کنم؟ | که جان من ز غم عاشقی بخواهد کاست |
□
| فرزند عزیز، قرةالعین کبیر | بادات خدا در همه احوال نصیر | |
| بپذیر به یادگار این نسخه ز من | میکن نظری درو ولی یاد بگیر | |
| می‌خواست پدر که با تو باشد همه عمر | اما چه توان کرد؟ چنین بد تقدیر |
□
| به طعنه گفت مرا دوستی که: ای زراق | چرا همیشه شکایت کنی ز دست فراق؟ | |
| وصال یار نبودت فراق را چه کنی؟ | نشان عشق نداری، چه لافی از عشاق؟ | |
| بسی بگفت ازینگونه، گفتمش: بشنو | جواب من ز سر صدق، بی‌ریا و نفاق: | |
| تو گیر خود که نبوده است هیچ یار مرا | به هیچ یار نیم در جهان به جان مشتاق | |
| خیال چهره‌ی خوبان ندید چشم دلم | به گوش دل نشنیدم خطاب اهل وفاق | |
| گرفتم این همه طامات و زرق تلبیس است | مرا نه بس که به هند اوفتاده‌ام ز عراق؟ |
□
| گر چه بیماری ای نسیم سحر | خبر من به مولتان برسان | |
| ورچه در خورد نیست خدمت من | به بزرگان خرده‌دان برسان | |
| به زبانی که بی‌دلان گویند | سخن من بدان زبان برسان | |
| خبر از حال من بدان دیده | صبح گاهی به گلستان برسان | |
| نغمه‌ی ارغنون ناله‌ی من | بامدادان به ارغوان برسان | |
| به جناب بزرگ قدوه‌ی دین | بندگی‌های بیکران برسان | |
| ور ندانی که: من چه می‌گویم | یک به یک می‌کنم، بیان برسان | |
| اشتیاقم به خدمتش چندانک | نتوان داد، شرح آن برسان | |
| شکر احسان او ز من بشنو | پس بگوش جهانیان برسان |