| ازین معنی حقیقت بین نظر بر هر چه اندازد | همه انوار حق بیند، نبیند صورت فانی | |
| چنین دولت تو را ممکن، تو از بی‌دولتی دایم | چو دونان مانده اندر ره، اسیر نفس شهوانی | |
| هوای دنیی دون را تو از بی‌همتی مپسند | که وامانی به مرداری درین وادی ظلمانی | |
| چه بینی سبزه دنیا؟ که چشم جان کند خیره | تماشای دل خود کن، اگر در بند بستانی | |
| دلی تا باشد اصطبل ستور و گلخن شیطان | نیابد از مشام جان نسیم روح ریحانی | |
| اگر خواهی که این گلخن گلستانی شود روشن | میان دربند روز و شب عمارت را چو بستانی | |
| اگر شاخ وفا بینی ز دیده آب ده او را | وگر خار جفا بینی بزن راه پشیمانی | |
| بروب از صحن میدانش صفات نفس بدفرمان | برآور قصر و ایوانش به ذکر و شکر یزدانی | |
| مراعات زمین دل بدین سان گر کنی یک چند | گلستانی شود روشن نظاره‌گاه اخوانی | |
| درو از مشرب عرفان روان صد چشمه‌ی حیوان | درو از منبع اخلاق جاری هم دو صد خانی | |
| کشیده طوبی ایمان سر از طاعت به علیین | غصونش پرتو احسان، ثمارش ذوق وجدانی | |
| فروزان از سر هر غصن صد قندیل در میدان | نمایان نور هر قندیل خورشیدی درخشانی | |
| خرد در صحن بستانش کمر بسته به فراشی | ملک بر قصر ایوانش ادا کرده ثنا خوانی | |
| ز یک سو طوطی اذکار خندان از شکر خایی | ز یک سو بلبل اسرار نالان از خوش الحانی | |
| نوای بلبل اسرار کرده عقل را بیدار | که: آخر در چنین گلزار خاموش از چه میمانی | |
| به عشرتگاه مستان آی، اگر عیش ابد خواهی | به نزهتگاه جانان آی، اگر جویای جانانی | |
| شراب از دست جانان خور، چه نوشی از کف رضوان؟ | بساط بزم رحمن بین، چه بینی بزم رضوانی؟ | |
| بساط وصل گسترده، سماط عشرت افکنده | به جام شوق در داده شراب ذوق حقانی | |
| نموده شاهد معنی جمال از پرده‌ی صورت | ز چشم خویش کرده مست جان انسی و جانی | |
| ز بهر نقل سرمستان ز لب کرده شکرخایی | برای چشم مشتاقان ز رخ کرده گل‌افشانی |