| صد تجلی کرده هر دم بی تماشای بصر | صد هزاران راز گفته بی تقاضای سمیر | |
| روی او را دیده چشم دل ز روی شاهدان | راز او بشنیده گوش سر ز لحن بم و زیر | |
| ساحت قدسش مبرا از چه و چون و چرا | لطف صنع او منزه ز آلت عون و ظهیر | |
| یک سخن گفته دو عالم زآن سخن جان یافته | یک نظر کرده به آدم گشته در عالم وزیر | |
| گفته با عالم سخن از بهر روی مصطفی | کرده در عالم نظر بهر دل پاک نذیر | |
| چذبه‌ای از نور نارش گشته موسی را دلیل | قطره‌ای از آب رویش خضر را کرده نضیر | |
| بر بساط رحمتش عالم چو آدمک مفتقر | بر در فضلش سلیمان نیز چون سلمان فقیر | |
| در دم عیسی دمیده شمه‌ای از خلق او | تا دهد مژده کالا یا قوم قد جاء البشیر | |
| روز عرض او پیش وصف انبیا استاده پس | اینت سلطان حقیقت، اینت شاهنشاه و میر | |
| از برای پرده‌داران درش فراش صنع | بر هوا افکنده شادروان نه توی اثیر | |
| شقه‌ی شش گوشه را از هفت خم داده دو رنگ | زیر پای مرکب خنگش کشیده چون حریر | |
| هشت بستان کرده بهر دوستانش پر نعیم | هفت زندان از برای دشمنانش پر زحیر | |
| بهر خاصانش کشیده بر بسصاط عرش فرش | بهر خصمانش نهاده در کمان چرخ تیر | |
| بر لب جو، از برای کوزه‌ای آب روان | بر یکی دولاب بسته نه سبوی مستدیر | |
| در خور خوانش ندیده چاشنی این جهان | در تنور مطبخش بسته دوتا نان فطیر | |
| از سرانگشت مبارک ماه را کرده دو نیم | خود نخورده عالمی را قوت داده زان خمیر | |
| این همه از بهر او، او فارغ از هر دو سرای | در سرای خاص هر دم با یکی بر یک سریر | |
| چون شوم عاجز ز مدح احمد سبوح خلق | باز گردم بر در قدوس اکبر مستجیر | |
| ای مقدس ذات تو از وصف هر ناپاک و پاک | وی منزه وصف تو از نعت نادان و خبیر | |
| ای ز تسبیح تو تازه چهره‌ی هر خاص و عام | وی به تقدیس تو زنده جان هر برنا و پیر |