| خاک درگاه او کسی بوسد | کز فلک هفت نردبان دارد | |
| پیش او مهر چون زمین بوسد | زیبد ار سر بر آسمان دارد | |
| ریزه چینی است از سر خوانش | آسمان گر چه هفت خوان دارد | |
| بسکه بر خوان او نواله ربود | در بغل زان دوتای نان دارد | |
| چاشنی گیر او بود رضوان | قدسیان را چو میهمان دارد | |
| گرد خاک درش نگردد دیو | زانکه جبریل آشنا دارد | |
| بگریزد ز سایه‌اش شیطان | ز آنکه از نور سایبان دارد | |
| نهراسد ز بیم گرگ عدو | رمه‌ای کو چو تو شبان دارد | |
| بر سر آمد ز جمله عالمیان | بسکه او علم بی‌کران دارد | |
| بر سر آید پسر ز اهل زمان | چو پدر صاحب‌الزمان دارد | |
| فتح گردد ز فضل او آن در | کز جهان روی سوی آن دارد | |
| منعما، ذکر شکر تو پیوست | خاطرم بر سر زبان دارد | |
| لیک اظهار، شرط عاشق نیست | مگر از شوق دل، تپان دارد | |
| زنده کردی شکسته را به سه بیت | کز دم عیسوی نشان دارد | |
| حرز جان ساختم سه بیت تو را | که ز صد فتنه در امان دارد | |
| خسته چون خواند نظم تو، ز طرب | پی بر فرق فرقدان دارد | |
| گر کند فخر بر جهان، رسدش | که مربی مهربان دارد | |
| خواستم تا جواب گویم، عقل | گفت: که طاقت و توان دارد؟ | |
| عاجز آید ز دست مدح و ثنات | هر که پا در ره بیان دارد | |
| در مدح تو چون زنم؟ که ز غم | خاطرم قفل بر دهان دارد |