| غره‌ی روز رخت چون پرتوی بر وی فگند | هر شبی چون ماه نو گردد فزون‌تر آینه | |
| آفتاب رویت ار تابان شود محتاج نیست | صبح اگر دیگر برون آرد ز خاور آینه | |
| تا تو پیدا آمدی ما را دگر حکمی نماند | تو نمودی روی و پنهان شد سراسر آینه | |
| کی بود زیبا چو رنگ روی غمخواران تو | گر به آب زر کسی صورت کند بر آینه | |
| زاغ اگر بر اوج تو بالی زند روزی، شود | بر جناحش چون دم طاوس هر پر آینه | |
| صورت احوال خود زین شعر کردم بر تو عرض | داشتم خورشید را اندر برابر آینه | |
| چون خضر آب حیوة عشق تو خوردم، سزد | گر بسازم بهر تو همچون سکندر آینه | |
| گر تو بی آیینه رو بنموده‌ای عشاق را | بعد ازین ای جان ز تو روی وز چاکر آینه | |
| حد نیکویی روی این است و نتوان نیز ساخت | آن نکورو گر بخواهد زین نکوتر آینه | |
| در جهان تیره جز روشن‌دلان عشق را | همچنین در طبع کی گردد مصور آینه | |
| عشق تو دل را مسلم گشت و طبعم را سخن | بر سکندر ملک و بر وی شد مقرر آینه | |
| من درین آیینه ار رویت نشان دادم به خلق | بهر کوران ساختم سوی تو رهبر آینه | |
| از دل روشن برای روی چون تو دلبری | همچو خون از رگ برون کردم به نشتر آینه | |
| زین چنین صورتگریها گر دلت نقشی گرفت | آهنی داری که دروی هست مضمر آینه | |
| از گهرهایی که دروی طبع من ترصیع کرد | چون عرض زین پس جدا نبود ز جوهر آینه | |
| سیف فرغانی دلت آیینه دان مهر اوست | از درون چون صبح روشنگر برآور آینه |