| ای ز عکس روی تو چون مه منور آینه | آن چنان رو را نشاید جز مه و خور آینه | |
| ای ز تاب حسن تو آیینه صورت آفتاب | وز فروغ روی تو خورشید پیکر آینه | |
| من همی گویم چو رویت در دو عالم روی نیست | تا مرا باور کنی برگیر و بنگر آینه | |
| پیش روی تو که آب از لطف دارد، می‌کند | از خوی خجلت زمین خشک را تر آینه | |
| از ملاقات رخت شاید که ماند بعد ازین | سرخ رو همچون شفق تا صبح محشر آینه | |
| گرچه دودش بر نمی‌آید ز سوز عشق تو | آتش اندر سینه دارد همچو مجمر آینه | |
| معدن حسنی و از تاثیر خورشید رخت | همچو خاک کان شود یک روز گوهر آینه | |
| آینه از روح باید کرد رویت را از آنک | برنتابد پرتو روی تو را هر آینه | |
| آب روی تو ببیند در رخت از روشنی | با رخ و روی تو کس را نیست در خور آینه | |
| بهر روی تو بجز آیینه‌ی چینی مهر | دیدم اندر روم لایق نیست دیگر آینه | |
| چون تو در رویش نظر کردی ببیند بعد ازین | چون عروسان پشت خود در زر و زیور آینه | |
| پسته‌ی تنگت تبسم کرد چون آیینه دید | همچو اجزای قصب شد پر ز شکر آینه | |
| شاید ار در وصف چون تو شکرستانی شود | بعد ازین ای دوست چون طوطی سخنور آینه | |
| گفت خواهد چون مذن ای امام نیکوان | پیش نقش روی تو الله اکبر آینه | |
| چون رخ تو کی شود حاصل مر او را آب لطف | ور چو آهن سرخ رو گردد در آذر آینه | |
| زیر پای رخش آهن سم تو گردد چو نعل | عاشق سرگشته را گر رو بود در آینه | |
| عشق از آن سان محو گردانید رسمم را که من | می نبینم روی خود گر بنگرم در آینه | |
| عاشق رویت به دم آیینه‌ها روشن کند | وز دم این دیگران گردد مکدر آینه | |
| گرچه شاهان بنده داری رو ز درویشان متاب | گر چه زر دارد نسازد زو توانگر آینه | |
| آینه از زر توان کرد از پی زینت ولیک | بهر رو دیدن نشاید کردن از زر آینه |