| چو زاد حاجی اندر میان ره برسید | در ابتدای رهت انتهای اندیشه | |
| نماز نیست مرا تا بلال زلفت گفت | ز قامت تو دلم را صلای اندیشه | |
| به وصف روی تو گلها شکفت جانم را | به باغ دل ز نسیم صبای اندیشه | |
| ولی نبرد به سر وصف روی گل رنگت | که خار عجز درآمد به پای اندیشه | |
| چو جان خوش است از اندیشه‌ی تو دل، گر چه | که خوش دلی نبود اقتضای اندیشه | |
| درخت طوبی قد تو در بهشت وصال | وگر به سدره رسد منتهای اندیشه | |
| جز این نبود مراد دلم در اول فکر | خبر همین است از مبتدای اندیشه | |
| چو نیست بخت مرا آن اثر که من روزی | به خدمتت رسم، ای مبتغای اندیشه! | |
| به یاد مجلس وصلت خورم مدام شراب | به جام بی می گیتی نمای اندیشه | |
| مرا که آتش شوق تو دل به جوش آورد | ز وصف تست نمک در ابای اندیشه | |
| ز بهر پختن سودای وصل تست مدام | نهاده دیگ هوس بر سه پای اندیشه | |
| به ناخن ار رگ جانم چو چنگ بخراشی | ایا دلم ز غمت مبتلای اندیشه!، | |
| ز راستی که منم، بر نیارم آوازی | مخالف تو پس پرده‌های اندیشه ... |