| زهی رخت به دلم رهنمای اندیشه | رونده را سر کوی تو جای اندیشه | |
| به خاطرم چو تو اندیشه را نمودی راه | تو باش هم به سخن رهنمای اندیشه | |
| که آفتاب خرد در غبار حیرت ماند | ز دره‌ی دهنت در هوای اندیشه | |
| چو آفتاب رخت شعله زد ز برج جمال | فگند سایه برین دل همای اندیشه | |
| دل مرا که تو در مهد سینه پروردی | بشیر مادر اندوه زای اندیشه، | |
| چو پیر منحنی، اندر مقام دهشت بین | مدام تکیه زده بر عصای اندیشه | |
| سپاه شادی پیروز بود بر دل، اگر | غم تو نصب نکردی لوای اندیشه | |
| دل چو گنج مرا مار هجر تو به طلسم | نهاد در دهن اژدهای اندیشه | |
| غم تو در دل چون چشم میم من پنهان | چنان که پنهان در گفتهای اندیشه | |
| به روزگار تو اندیشه را درین دل تنگ | شکنجه کردم و کردم سزای اندیشه | |
| اگر چنین است اندیشه وای این دل وای | وگر چنان که دل این است وای اندیشه | |
| به آب چشم و به خون جگر همی گردد | به گرد دانه‌ی دل آسیای اندیشه | |
| دلم چو پیرهن غنچه پاره پاره شود | چو غصه تنگ ببندد قبای اندیشه | |
| به دست انده تو همچو نبض محروران | دلم همی تپد از امتلای اندیشه | |
| یزید عشق تو هر روز تشنه خون ریزد | حسین دل را در کربلای اندیشه | |
| تو در زمین دلم تخم دوستی کشتی | ولی نرست ازو جز گیای اندیشه | |
| من شتر دل اگر بار غم کشم چه عجب | چو نیست گردن جان بی درای اندیشه | |
| به هیچ حال زمن رو همی نگرداند | براستی خجلم از وفای اندیشه | |
| غم فراخ رو تو روا نمی‌دارد | که دل برون رود از تنگنای اندیشه | |
| چو کرد جان من اندیشه‌ای ورای دو کون | مقام قدر تو دیدم ورای اندیشه |