| پلنگی چند می‌خواهیم یا رب | درین دیوانه گرگان اوفتاده | |
| ز دست و پای این گردن‌زنان است | سراسر ملک ویران اوفتاده | |
| ایا مظلوم سرگشته که هستی | چنین محروم و حیران اوفتاده | |
| ز جور ظالمان در شهر خویشی | به خواری چون غریبان اوفتاده | |
| اگر صبرت بود روزی دو بینی | عوانان کشته، میران اوفتاده | |
| امیرانی که بر تو ظلم کردند | به خواری چون اسیران اوفتاده | |
| هر آن کو اندرین خانه مقیم است | چو دیوارش همی دان اوفتاده | |
| جهانجویی اگر ناگه بخیزد | بسی بینی بزرگان اوفتاده | |
| ببینی ناگهان مردان دین را | برین دنیا پرستان اوفتاده | |
| چه می‌دانند کار دولت این قوم | که در دین‌اند نادان اوفتاده | |
| به فرمان خداوند از سر تخت | خداوندان فرمان اوفتاده | |
| کلاه عزت اندر پای خواری | ز سرهای عزیزان اوفتاده | |
| به آه چون تو مظلوم افسر ملک | ز فرق تاجداران اوفتاده | |
| گرش گردون سریر ملک باشد | برو صد ماه تابان اوفتاده | |
| ز بالای عمل در پستی عزل | چنین کس را همی دان اوفتاده | |
| تو نیز ای سیف فرغانی چرایی | حزین در بیت احزان اوفتاده | |
| برین نطع ای پیاده ز اسب دولت | بسی دیدی سواران اوفتاده | |
| هم آخر دیگری بر جای اینان | نشسته دان و اینان اوفتاده | |
| درین باغ این سپیداران بی‌بر | به بادی چون درختان اوفتاده | |
| خدا درمان فرستد مردمی را | کزین دردند نالان اوفتاده |