| نشود جامه باف، اگر گویند | به مثل عنکبوت را جولاه | |
| لشکر عمر را مدد کم شد | صفدر مرگ عرضه کرد سپاه | |
| ای بسا تاجدار تخت نشین | که به دست حوادث از ناگاه، | |
| خیمه‌ی آسمان زرین میخ | بر زمین‌شان زده است چون خرگاه | |
| دست ایام می‌زند گردن | سر بی‌مغز را برای کلاه | |
| از سر فعلهای بد برخیز | ای به نیکی فتاده در افواه | |
| گر چه مردم تو را نکو گویند | بس بود کرده‌ی تو بر تو گواه | |
| نرهد کس به حیله از دوزخ | ماهی از بحر نگذرد به شناه | |
| سرخ رویی خوهی به روز شمار | رو به شب چون خروس خیز پگاه | |
| ناله کن گر چه شب رسید به صبح | توبه کن گر چه روز شد بیگاه | |
| مرض صد گنه شفا یابد | از سر درد اگر کنی یک آه | |
| چون ز من بازگیری آب حیات | گر به خاکم نهند، یا رباه!، | |
| مر زمین را بگو که چون یوسف | او غریب است اکرمی مثواه | |
| و آن چنان کن که عمر بنده شود | ختم بر لا اله الا الله |