| به سوی حضرت رسول‌الله | می‌ورم با دل شفاعت خواه | |
| نخورم غم از آتش، ار برسد | آب چشمم به خاک آن درگاه | |
| هیچ خیری ندیدم اندر خود | شکر کز شر خود شدم آگاه | |
| گشت در معصیت سیاه و سپید | دل و مویم که بد سپید و سیاه | |
| ره بسی رفته‌ام فزون از حد | خر بسی رانده‌ام برون از راه | |
| هیچ ذکری نگفته بی‌غفلت | هیچ طاعت نکرده بی‌اکراه | |
| ماه خود کرده‌ام سیه به فساد | روز خود کرده‌ام تبه به گناه | |
| خود چنین ماه چون بود از سال؟ | خود چنین روز کی بود از ماه؟ | |
| شب سیاه است و چشم من تاریک | ره دراز است و روز من کوتاه | |
| بیژن عقل با من اندر بند | یوسف روح با من اندر چاه | |
| هم به دعوی گران ترم از کوه | هم به معنی سبک‌ترم از کاه | |
| گاه بر نطع شهوتم چون پیل | گاه بر نیل نخوتم چون شاه | |
| گرگ طبعم به حمله همچون شیر | سگ سرشتم به حیله چون روباه | |
| دین فروشم به خلق و در قرآن | خوانم: الدین کله لله | |
| نفس من طالب است دنیا را | چه عجب التفات خر به گیاه | |
| ای مرقع شعار کرده! چه سود | خرقه ده تو، چو نیست دل یکتاه؟! | |
| نه فقیری نه صوفی، ار چه بود | کسوتت دلق و مسکنت خانقاه | |
| نشود پشکلش چو نافه‌ی مشک | ور شتر را تبت بود شبگاه | |
| کس به افسر نگشت شاه جهان | کس به خرقه نشد ولی اله | |
| نرسد خر به پایگاه مسیح | ورچه پالان کنندش از دیباه |