| مروت کن! یتیمی را به چشم مردمی بنگر | که مروارید اشک اوست در گوشوار تو | |
| خری شد پیشکار تو که در وی نیست یک جو دین | دل خلقی ازو تنگ است اندر روز بار تو | |
| چو آتش بر فروزی تو به مردم سوختن هر دم | از ان، کان خس نهد خاشاک دایم بر شرار تو | |
| چو تو بی‌رای و بی‌تدبیر او را پیروی کردی | تو در دوزخ شوی پیشین و، از پس پیشکار تو | |
| به باطل چون تو مشغولی ز حق و خلق بی‌خشیت | نه خوفی در درون تو، نه امنی در دیار تو | |
| نه ترسی نفس ظالم را ز بیم گوشمال تو | نه بیمی اهل باطل را ز عدل حق گزار تو | |
| به شادی می‌کنی جولان درین میدان، نمی‌دانم | در آن زندان غم خواران که باشد غمگسار تو؟ | |
| بپای کژروت روزی درآیی ناگهان در سر | و گر سم بر فلک ساید سمند راهوار تو | |
| ایا دستور هامان وش! که نمرودی شدی سرکش | تو فرعونی و چون قارون به مال است افتخار تو! | |
| چو مردم سگسواری کن اگر چه نیستی زیشان | و گرنه در کمین افتد سگ مردم سوار تو | |
| به گرد شهر هر روزی شکارت استخوان باشد | که کهدانی سگی چندند شیر مرغزار تو | |
| چو تشنه لب از آب سرد آسان بر نمی‌گیرد | دهان از نان محتاجان، سگ دندان فشار تو | |
| به گاو آرند در خانه به عهد تو که و دانه | ز خرمنهای درویشان، خران بی‌فسار تو | |
| به ظلم انگیختی ناگه غباری و، ز عدل حق | همی خواهیم بارانی که بنشاند غبار تو | |
| به جاه خویش مفتونی و، چون زین خاک بگذشتی | به هر جانب رود چون آب، مال مستعار تو | |
| ز خر طبعی تو مغروری بدین گوساله‌ی زرین | که گاو سامری دارد امل در اغترار تو | |
| بسیج راه کن مسکین! درین منزل چه می‌باشی | امل را منتظر، چون هست اجل در انتظار تو؟ | |
| چو سنگ آسیا روزی ز بی‌آبی شود ساکن | درین طاحون خاک افشان اگر چرخی، مدار تو | |
| نگیری چون هوا بالا و این خاکت خورد بی‌شک | چو آب، ار چه بسی باشد درین پستی قرار تو | |
| تو نخل بارور گشتی به مال و دسترس نبود | به خرمای تو مردم را ز بخل همچو خار تو |