| چو بگذشت از غم دنیا به غفلت روزگار تو | در آن غفلت به بی‌کاری بشب شد روز کار تو | |
| چو عمر تو بنزد تست بی‌قیمت، نمی‌دانی | که هر ساعت شب قدرست اندر روزگار تو | |
| چو روبه حیله‌ها سازی ز بهر صید عوانی | تو مرداری خوری آنگه که سگ باشد شکار تو | |
| تو همچون گربه آنجایی که آن ظالم نهد خوانی | مگر سیری نمی‌داند سگ مردار خوار تو | |
| طعامش لحم خنزیر است و چون آبش خوری شاید | ز بی نانی اگر از حد گذشته‌ست اضطرار تو | |
| ز بیماری مزورهای چون کشکاب می‌سازد | ز بهر مرگ جان خود دل پرهیزگار تو | |
| تو بی‌دارو و بی‌قوت نیابی زین مرض صحت | بمیرد اندرین علت دل بیمار زار تو | |
| تو را زان سیم می‌باید که در کار خودی دایم | چو کار او کنی هرگز نیاید زر به کار تو | |
| ز حق بیزاری، ار باشد سوی خلق التفات تو | ز دین درویشی، ار باشد به دنیا افتقار تو | |
| زر طاعت بری آنجا که اخلاصی در آن نبود | بسی بر تو شکست آرد درست کم عیار تو | |
| ز نقد قلب بر مردم زمین حشر تنگ آید | به صحرای قیامت در، چو بگشایند بار تو | |
| کجا پوشیده خواهد ماند افعالت در آن حضرت؟ | که یکسان است نزد او نهان و آشکار تو | |
| چو طاوسی تو در دنیا و، در عقبی کجا ماند | سیه پایی تو پنهان به بال چون نگار تو | |
| به جامه قالب خود را منقش می‌کنی تا شد | تکلفهای بی‌معنی تو صورت نگار تو | |
| بدین سرمایه خشنودی که از دنیا سوی عقبی | بخواهی رفت و ، راضی نی ز تو پروردگار تو | |
| ازین سیرت نمی‌ترسی که فردا گویدت ایزد | که تو مزدور شیطانی و، دوزخ مزد کار تو | |
| ایا سلطان لشکر کش، به شاهی چون علم سرکش | که هرگز دوست با دشمن ندیده کارزار تو! | |
| ملک شمشیر زن باید، چو تو تن می‌زنی ناید | ز تیغی بر میان بستن مرادی در کنار تو | |
| نه دشمن را بریده سر چو خوشه، تیغ چون داست | نه خصمی را چو خرمن کوفت، گرز گاوسار تو | |
| عیالان رعیت را به حسبت کدخدایی کن | چو کدبانوی دنیا شد به رغبت خواستار تو |