| به جای سخن گر به تو جان فرستم | چنان دان که زیره به کرمان فرستم | |
| تو دلدار اهل دلی شاید ار من | به دلدار صاحب دلان جان فرستم | |
| سخن از تو و جان ز من این به آید | که تو این فرستی و من آن فرستم | |
| اگر چه من از شرمساری نیارم | که شبنم سوی آب حیوان فرستم | |
| توی بحر معنی و من تشنه‌ی تو | نگویی زلالی به عطشان فرستم؟ | |
| چو قانون فضلم نجات است جان را | شفایی به بیمار نالان فرستم؟ | |
| و گر چه من از حشمت تو نیارم | که پای ملخ زی سلیمان فرستم | |
| ازین شمسه نوری به خورشید بخشم | وزین پنجه زوری به دستان فرستم | |
| بر برق رخشنده آتش فروزم | سوی ابر غرنده باران فرستم | |
| بخندد بسی معدن لعل بر من | که خر مهره سوی بدخشان فرستم | |
| به کوری کند حمل صاحب بصیرت | که سرمه به سوی سپاهان فرستم | |
| خواری‌ست گوساله‌ی سامری را | سزد گر به موسی عمران فرستم؟ | |
| تو نظم مرا خود گهر گیر یکسر | پسندم که گوهر سوی کان فرستم؟ | |
| پراگنده گویم شود نام ترسم | بدان جمع اگر زین پریشان فرستم | |
| به ریحان گری عیب باشد اگر من | سوی باغ فردوس ریحان فرستم | |
| منم مالک آتش طبع حاشا | که خاشاک گلخن به رضوان فرستم | |
| چه عذر آورم گر طنین مگس را | سوی بلبلان سحر خوان فرستم | |
| تبر خورده شاخی به گلزار بخشم | خزان دیده برگی به بستان فرستم | |
| کواکب بخندند چون صبح بر من | که ذره به خورشید تابان فرستم | |
| شفق‌وارم از شرم رو سرخ گردد | که کوکب بر ماه تابان فرستم |