| چو نزدیک آتش شوی دور نبود | که آتش شود لاله، گردد دخان گل | |
| چو تو با منی پیش من خار، گل دان | چون من بی‌توام نزد من خاردان گل | |
| چو در گلستان بگذری در بهاران | ایا مر تو را همچو من مهربان گل، | |
| فرود آی تا چشم بد را بسوزد | سپندی بر آن روی آتش فشان گل | |
| گر از بهر نزهت ز باغ جمالت | به رضوان دهی دسته‌ای در جنان گل، | |
| نه در برگ سدره بود آن لطافت | نه بر شاخ طوبی بود مثل آن گل | |
| و گر چه شب و روز بیش از ستاره | کند مرغزار فلک ضیمران گل | |
| جهان سر به سر خرمی از تو دارد | برین هست یک شاهد از روشنان گل | |
| چو برجی است باغ جمالت که دایم | درو می‌کند با شکوفه قران گل ... |