| زهی بر جمال تو افشانده جان گل | ز روی تو بی‌رونق اندر جهان گل | |
| ز وصف تو اندر چمن داستانی | فرو خواند بلبل برافشاند جان گل | |
| چو بلبل به نام رخت خطبه خواند | اگر همچو سوسن بیابد زبان گل | |
| ز روی تو رنگی رسیده است گل را | که اندر جهان روشناسست از آن گل | |
| اگر همچو من از تو بویی بیابد | چو بلبل ز عشقت برآرد فغان گل | |
| به باد هوای تو در روضه‌ی دل | درخت محبت کند هر زمان گل | |
| گر از گلشن وصل تو عاشقی را | به دست سعادت فتد ناگهان گل، | |
| در اطوار وحدت بدو رو نماید | به رنگی دگر جای دیگر همان گل | |
| گرم گل فرستد ز فردوس رضوان | مرا خار تو خوشتر آید از آن گل | |
| همه کس گلی دارد اندر بهاران | چو تو با منی دارم اندر خزان گل | |
| تو پایی بنه در چمن تا بگیرد | ز فرق سر شاخ تا فرقدان گل | |
| گل لاله رخ روی بر خاک مالد | چو بر عارض تو کند ارغوان گل | |
| تو در خنده آیی به صد لب چو غنچه | چو بر چهره‌ی من کند زعفران گل | |
| درین ماه کاندر زمین می‌درفشد | بدان سان که استاره بر آسمان گل | |
| به پشتی آن سخت گستاخ‌رو شد | که خندید در روی آب روان گل | |
| ازین غم که با بلبلان سبک دل | به میوه کند شاخ را سر گران گل | |
| درون چون دل غنچه خون گشت ما را | برون آی تا چند باشد نهان گل | |
| چو روی تو بیند یقین دان که افتد | میان خود و رویت اندر گمان گل | |
| ز بهر زمین بوس در پیش رویت | برون آورد صد لب از یک دهان گل | |
| اگر خود به خاری مدد یابد از تو | برون آورد آتش از روی نان گل |