| شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند | که زیرکان جهان از کمندشان نرهند | |
| من ار چه عاشقم و رند و مست و نامه سیاه | هزار شکر که یاران شهر بی‌گنهند | |
| جفا نه پیشه درویشیست و راهروی | بیار باده که این سالکان نه مرد رهند | |
| مبین حقیر گدایان عشق را کاین قوم | شهان بی کمر و خسروان بی کلهند | |
| به هوش باش که هنگام باد استغنا | هزار خرمن طاعت به نیم جو ننهند | |
| مکن که کوکبه دلبری شکسته شود | چو بندگان بگریزند و چاکران بجهند | |
| غلام همت دردی کشان یک رنگم | نه آن گروه که ازرق لباس و دل سیهند | |
| قدم منه به خرابات جز به شرط ادب | که سالکان درش محرمان پادشهند | |
| جناب عشق بلند است همتی حافظ | که عاشقان ره بی‌همتان به خود ندهند |