| بر فرق خویش تاج حیوة ابد نهاد | آن کس که باز یافت به سر نیش خنجرش | |
| و آن را که نور عشق ازل پیش رو نبود | ننموده ره به شمع هدایت پیمبرش | |
| ای دلبری که هر که تو را خواست، وصل تو | جز در فراق خویش نگردد میسرش | |
| نبود به هیچ باغ چو تو سرو میوه‌دار | باغ ار بهشت باشد و رضوان کدیورش | |
| نه خارج و نه داخل عالم بود چو روح | آن معدن جمال که هستی تو گوهرش | |
| فردا که نفخ صور اعادت خوهند کرد | مرده سری بر آورد از خاک محشرش | |
| در بوته‌ی جحیم گدازند هر که را | بی سکه‌ی غم تو بود جان چون زرش | |
| پیوستگان عشق تو از خود بریده‌اند | آن کو خلیل تست چه نسبت به آزرش ... |