| ما را به بوسه چون بگرفتیم در برش | آب حیوة داد لب همچو شکرش | |
| گردیم هر دو مست شراب نیاز و ناز | او دست در بر من و من دست در برش | |
| در وصف او اگر چه اشارات کرده‌اند | ما وصف می‌کنیم به قانون دیگرش | |
| بسیار خلق چون شکر و عود سوختند | ز آن روی همچو آتش و خط چو عنبرش | |
| بفروخت در زجاجه‌ی تاریک کاینات | مصباح نور اشعه‌ی خورشید منظرش | |
| بر لشکر نجوم کشد آفتاب تیغ | در سایه‌ی حمایت روی منورش | |
| سلطان حسن او و یکی از سپاه اوست | این مه که مفردات نجومند لشکرش | |
| طاوس حسنش ار بگشاید جناح خویش | جبریل آشیانه کند زیر شهپرش | |
| آرایش عروس جمالش مکن که نیست | با آن کمال حسن، نیازی به زیورش | |
| خورشید کیمیایی گر خاک زر کند | با صنعتی چنین عرض اوست جوهرش | |
| دل سست گشت آینه‌ی سخت روی را | هر گه که داشت روی خود اندر برابرش | |
| هر کو چو من به وصف جمالش خطی نوشت | شد جمله حسن چون رخ گل روی دفترش | |
| آب حیوة یافت خضروار بی‌خلاف | لب تشنه‌ای که می‌طلبد چون سکندرش | |
| آن را که آبخور می عشق است حاصل است | بر هر کنار جوی، لب حوض کوثرش | |
| صافی درون چو شیشه و روشن شود چو می | هر کو شراب عشق در آمد به ساغرش | |
| آن دلبری که جمله جمال است نعت او | نام‌آوری‌ست کاسم جمیل است مصدرش | |
| در دل نهفت همچو صدف اشک قطره را | هر در که یافت گوش ز لعل سخنورش | |
| رو مستقیم باش اگر خوض می‌کنی | در بحر عشق او که صراط است معبرش | |
| بی‌داروی طبیب غم او بسی بمرد | بیمار دل که هست امانی مزورش | |
| هر ذره‌ای که از پی خورشید روی او | یک شب به روز کرد مهی گشت اخترش |