| ای پادشاه عالم، ای عالم خبیر | یک وصف تست قدرت و یک اسم تو قدیر | |
| فضل تو بر تواتر و فیض تو بر دوام | حکم تو بی‌منازع و ملک تو بی‌وزیر | |
| بر چهره‌ی کواکب از صنع تست نور | بر گردن طبایع از حکم تست نیر | |
| چون آفتاب بر دل هر ذره روشن است | کز زیت فیض تست چراغ قمر منیر | |
| از آفتاب قدرت تو سایه پرتویست | کورست آنکه می‌نگرد ذره را حقیر | |
| از طشت آبگون فلک بر مثال برق | در روز ابر شعله زند آتش اثیر | |
| با امر نافذ تو چو سلطان آفتاب | نبود عجب که ذره ز گردون کند سریر | |
| بر خوان نان جود تو عالم بود طفیل | بهر تنور صنع تو آدم بود خمیر | |
| در پیش صولجان قضای تو همچو گوی | میدان به سر همی سپرد چرخ مستدیر | |
| علم ترا خبر که ز بهر چه منزوی‌ست | خلوت نشین فکر به بیغوله‌ی ضمیر | |
| اجزای کاینات همه ذاکر تواند | این گویدت که مولی، و آن گویدت نصیر | |
| دانستم از صفات که ذاتت منزه است | از شرکت مشابه و از شبهت نظیر | |
| در دست من که قاصرم از شکر نعمتت | ذکر تو می‌کند به زبان قلم صریر | |
| هر چند غافلم ز تو لیکن ز ذکر تو | در وکر سینه مرغ دلم می‌زند صفیر | |
| اندر هوای وصف تو پرواز خواست کرد | از پر خویش طایر اندیشه خورد تیر | |
| منظومه‌ی ثنای تو تالیف می‌کنم | باشد که نافع آیدم این نظم دلپذیر | |
| تو هادیی، به فضلت تنبیه کن مرا | تا از هدایه‌ی تو شوم جامع کبیر | |
| کس را سزای ذات تو مدحی نداد دست | گر بنده حق آن نگزارد بر او مگیر | |
| گر کس حق ثنای تو هرگز گزاردی | لا احصی از چه گفتی پیغمبر بشیر | |
| در آروزی فقر بسی بود جان من | عشق از رواق غیب ندا کرد کای فقیر! |