| بگیردت به ید قدرت و کند محبوس | و گر چنانک ندانی کجا، به سجن سعیر | |
| چو نوبتت بزنند ای امیر اگر روزی | رعیت از ستمت چون دهل کنند نفیر | |
| سر تو چون بن هاون بکوفتن شاید | وگر بود به مثل جمله مغز چون سر سیر | |
| عوان سگ است چو در نیتش ستم باشد | که آتش است و گر شعله‌ای ندارد اثیر | |
| به موعظت نتوانم تو را به راه آورد | سفال را نتواند که زر کند اکسیر | |
| به میل من نشود دیده‌ی دلت روشن | که نور باز نیابد به سرمه چشم ضریر | |
| اگر بسوزی ای خام پخته خواهی شد | که نان به مرتبه گه گندم است و گاه خمیر | |
| و گر به نزد تو خار است عارفان دانند | که من گلی به تو دادم ز بوستان ضمیر | |
| خود ارچه پیر شود دولتش جوان باشد | اگر قبول نصیحت کند جوان از پیر | |
| به مال و عمر اگر چه توانگرست و جوان | به پند دادن پیران غنی است چون تو فقیر | |
| چو تو امیر به اشعار سیف فرغانی | چو پادشاه بود مفتقر به پند وزیر |