| به نزد همت من خردی ای بزرگ امیر! | امیر سخت دل سست رای بی‌تدبیر! | |
| به عدل چون نکند ملک را بهشت صفت | اگرچه حور بود ز اهل دوزخ است امیر | |
| تو ای امیر! اگر خواجه‌ی غلامانی | تو بنده‌ای و تو را از خدای نیست گزیر | |
| جنود تیغ تو) آنجا سپر بیندازند | که بر تو راست کنند از کمان حادثه تیر | |
| ز تو منازل ملک است ممتلی از خوف | ز تو قواعد دین نیست ایمن از تغییر | |
| به بند و حبس سزایی که از تو دیوانه | امور دنیی و دین درهم است چون زنجیر | |
| دلت که هست به تنگی چو حلقه‌ی خاتم | درو محبت دنیاست چون نگین در قیر | |
| ربوده سیم بسی و نداده زر به کسی | ندیده کسر عدو و نکرده جبر کسیر | |
| کمر ز زر کنی از سیمهای محتاجان | بسا که کیسه تهی گردد از چنین توفیر! | |
| تو راست میل و محابا که زر برد ظالم | تو راست ذوق و تماشا که سگ درد نخچیر | |
| شهی ولایت حکم است و در حکومت عدل | وگرنه کس نشود پادشه به تاج و سریر | |
| تو ملک خوانی یک شهر را و سر تا سر | دهی است دنیی و چون تو درو هزار گزیر | |
| زمان ز مرگ بسی چون تو پند داد تو را | برو ز مردن امثال خویش عبرت گیر | |
| تن تو دشمن جان است، دوستش مشمار | که تن پرست کند در نجات جان تقصیر | |
| تو تن‌پرست و تو را گفته روح عیسی نطق | برای نفس که خر چند پروری به شعیر! | |
| ز قید شرع که جان است بنده‌ی حکمش | دل تو مطلق و در دست نفس کافر اسیر | |
| به نزد زنده‌دلان بی‌حضور خواهی مرد | که خواب غفلت تو دارد اینچنین تعبیر | |
| رعیت‌اند عیالت ، چو مادر مشفق | بده به جمله ز پستان عدل و احسان شیر | |
| که عدل قطب وجود است و دین بسان فلک | مدام بر سر این قطب می‌کند تدویر | |
| ایا به حکم ستم کرده بر ضعیف و قوی | تو عاجزی و خدای جهان قوی و قدیر |