| ای صبا گر سوی تبریز افتدت روزی گذر | سوی درگاه شه عادل رسان از ما خبر | |
| پادشاه وقت غازان را اگر بینی بگو | کای همه ایام تو میمون‌تر از روز ظفر | |
| اصل چنگزخان نزاده چون تو فرعی پاک دین | ملک سلطانان ندیده چون تو شاهی دادگر | |
| مردمی در سیرت تو همچو گوهر در صدف | نیکویی در صورت تو همچو نور اندر قمر | |
| هم به تیغی ملک دار و هم به ملکی کامران | هم به اصلی پادشاه و هم به عدلی نامور | |
| ملک روی است و تویی شایسته بر وی همچو چشم | ملک چشم است و تویی بایسته در وی چون بصر | |
| باز را کوته شود از بال او منقار قهر | گر بگیرد کبک را شاهین عدلت زیر پر | |
| آمن از چنگال گرگ اندر میان بیشه‌ها | آهوی ماده بخسبد در کنار شیر نر | |
| ای مناصب از تو عالی چون مراتب از علوم | وی معالی جمع در تو چون معانی در صور | |
| ای به دولت مفتخر، محنت کشان را دست گیر | وی به شادی مشتغل، انده گنان را غم بخور | |
| هم به دست عدل گردان پشت حال ما قوی | هم به چشم لطف کن در روی کار ما نظر | |
| کاندرین ایام ای خاقان کسری معدلت | ظلم حجاج است اندر روم نی عدل عمر | |
| تو مسلمان گشته و از نامسلمان حاکمان | اندرین کشور نمانده از مسلمانی اثر | |
| عارفان بی‌جای و جامه عالمان بی‌نان و آب | خانقه بی‌فرش و سقف و مدرسه بی‌بام و در | |
| هم شفای جان مظلومان شده زهر اجل | هم غذای روح درویشان شده خون جگر | |
| خرقه می‌پوشند چون مسکین خداوندان مال | لقمه می‌خواهند چون سایل نگهبانان زر | |
| قحط از آن سان گشته مستولی که بهر قوت روز | کشته خواهر را برادر خورده مادر را پسر | |
| مردم تشنه جگر از زندگانی گشته سیر | چون سگان گرسنه افتاده اندر یکدگر | |
| ظالمان مرده دل و مظلومکان نوحه‌کنان | هیچ دلسوزی نباشد مرده را بر نوحه‌گر | |
| ظالمان خون ریز چون فصاد و زیشان خلق را | خون دل سر بر رگ جان می‌زند چون نیشتر |