| بر نقطه‌ی مهرت ایستادم | تا پای ز سر کنم چو پرگار | |
| افتاد از آن زمان که دیدیم | ناگه رخ چون تو شوخ عیار، | |
| هم خانه‌ی ما به دست نقاب | هم کیسه‌ی ما به دست طرار | |
| در دوستی تو و ره تو | مرد اوست که ثابت است و سیار | |
| گر بر در تو مقیم باشد | سگ سکه بدل کند در آن غار | |
| آن شب که بهم نشسته باشیم | در خلوت قرب یار با یار | |
| هم بیم بود ز چشم مردم | هم مردم چشم باشد اغیار | |
| پر نور چو روی روز کرده | شب را به فروغ شمع رخسار | |
| در صحبت دوست دست داده | من سوخته را بهشت دیدار | |
| در پرسش ما شکر فشانده | از پسته‌ی تنگ خود به خروار | |
| کای در چمن امید وصلم | چیده ز برای گل بسی خار | |
| جام طرب و هوای خود را | در مجلس ما بگیر و بگذار | |
| آن دم به امید مستی وصل | بر بنده رگی نماند هشیار | |
| بیرون شده طبع آرزو جوی | بی خود شده عقل خویشتن دار | |
| بر صوفی روح چاک گشته | در رقص دل از سماع اسرار | |
| در چشم ازو فزوده نوری | در خانه ز من نمانده دیار | |
| چون از افق قبای عاشق | سر بر زده آفتاب انوار | |
| او وحدت خویش کرده اثبات | اندر دل او به محو آثار | |
| ای از درمی به دانگی کم | خرم به زیادتی دینار | |
| مشتی گل تست در کشیده | در چشم هوای تو چو گلنار |