| من بلبلم و رخ تو گلزار | تو خفته من از غم تو بیدار | |
| جانا تو به نیکویی فریدی | وین زلف چو عنبر تو عطار | |
| گفتم که چو روی گل ببینم | کمتر کنم این فغان بسیار | |
| شوق گل روی تو چو بلبل | هر لحظه در آردم به گفتار | |
| من در طلب تو گم شده‌ستم | خود گم شده چون بود طلبکار؟ | |
| بر من همه دوستان بگریند | هر گه که بنالم از غمت زار | |
| دل، خسته نگردد از غم تو | هرگز نبود ز مرهم آزار | |
| از دانه‌ی خال تو دل من | در دام هوای تو گرفتار | |
| بسیار تنم بجان بکوشید | تا دل ندهد به چون تو دلدار | |
| با یوسف حسن تو نرستم | زین عشق چو گرگ آدمی‌خوار | |
| چون جان به فنای تن نمیرد | آن دل که ز عشق گشت بیمار | |
| چون کرد بنای آبگیری | بر خاک در تو اشک گل کار، | |
| وقت است کنون که که رباید | رنگ رخ من ز روی دیوار | |
| در دست غم تو من چو چنگم | و اسباب حیوة همچو او تار | |
| چنگی غم تو ناخن جور | گو سخت مزن که بگسلد تار | |
| ای لعل تو شهد مستی انگیز | وی چشم تو مست مردم آزار | |
| دریاب که تا تو آمدی، رفت | کارم از دست و دستم از کار | |
| اندوه فراخ رو به صد دست | بر تنگ دلم همی نهد بار | |
| دور از تو هر آن کسی که زنده‌است | بی روی تو زنده ای‌ست مردار | |
| در دایره‌ی وجود گشتم | با مرکز خود شدم دگربار |