| همچو مرض عمر رنج خلق، ولیکن | مرگ ز راحت به خلق مژده‌رسان بود | |
| زر و درم چون مگس ملازم هر خس | در و گهر چون جرس حلی خران بود | |
| من به زمانی که در ممالک گیتی | هر که بتر پیشوای اهل زمان بود، | |
| شرع الاهی و سنت نبوی را | هر که نکرد اعتبار معتبر آن بود، | |
| نیک نظر کردم و بهر که ز مردم | چشم وفا داشتم به وعده زبان بود | |
| ناخلف و جلف و خلف عادت ایشان | مادر ایام را چنین پسران بود | |
| آب سخاشان چو یخ فسرده و هر دم | جام طربشان به لهو جرعه فشان بود | |
| کرده به اقلام بسط ظلم ولیکن | دست همه بهر قبض همچو بنان بود | |
| زاستدن نان و آب خلق چو آتش | سرخ به روی و سیاه‌دل چو دخان بود | |
| شعر که نقد روان معدن طبع است | بر دل این ممسکان به نسیه گران بود | |
| بوده جهان همچو باغ وقت بهاران | ما چو به باغ آمدیم فصل خزان بود | |
| از پی آیندگان ز ماضی و حالی | گفتم و تاریخ آن فساد زمان بود | |
| هفتصد و سه سال بر گذشته ز هجرت | روز نگفتیم و لیل، مه رمضان بود | |
| مسکن من ملک روم مرکز محنت | آقسرا شهر و خانه‌دار هوان بود | |
| حمد خداوند گوی سیف و همی کن | شکر که نیک و بد جهان گذران بود | |
| سغبه‌ی ملکی مشو که پیشتر از تو | همچو زن اندر حباله‌ی دگران بود | |
| همچو پیمبر نظر نکرد به دنیا | دیده‌وری کو به آخرت نگران بود | |
| در نظر اهل دل چگونه بود مرد | آنکه به دنیاش میل همچو زنان بود |