| تیره مکن آب او به خاک خلافی | کز تو ترشح کند زلال حقیقت | |
| نشو نیابد نهالت ار ندهد آب | شرع چو ریحانت از سفال حقیقت | |
| آهوی مشکین اگر شوی نکند بوی | سنبل جان تو را غزال حقیقت | |
| وه که ز زاغان اهل قال چه آید | بر سر طوطی خوش مقال حقیقت | |
| حصن تن او خراب شد چو سپردید | قلعه‌ی جانش به کوتوال حقیقت | |
| نفس شریفش رسیده بد به شهادت | پیشتر از مرگ در قتال حقیقت | |
| گر دل تو از فراق جان بهراسد | تو نشوی لایق وصال حقیقت | |
| جان و جهان را چو باد و خاک شماری | گر بوزد بر دلت شمال حقیقت | |
| در کف صراف شرع سنگ و ترازوست | معدن جود است در جبال حقیقت | |
| بر در آن معدن از جواهر عرفان | سود کند جان به راس مال حقیقت | |
| والی ملک است شرع تند سیاست | در ملکوت‌آ ببین جلال حقیقت | |
| کوس شریعت کند غریو به تشنیع | گر تو بکوبی برو دوال حقیقت | |
| شرع که در دست حکم قاضی عدل است | مسند او هست پای مال حقیقت | |
| گرمی و سردی امر و نهی دهد پشت | روی چو بنماید اعتدال حقیقت | |
| عقلک شبهه طلب که با دو ورق علم | دمدمه می‌کرد در جدال حقیقت، | |
| رستم آن معرکه نبود، از آنش | پنجه بهم در شکست زال حقیقت | |
| جمله شرایع اگر زبان تو باشند | و آن همه ناطق به قیل و قال حقیقت، | |
| تا به ابد گر بیان کنی نتوان داد | شرح یکی خصلت از خصال حقیقت | |
| مسله‌ای مشکل است یک سخن از من | بشنو و دم در کش از مقال حقیقت | |
| محرم این سر، روان پاک رسول است | جان وی است آگه از کمال حقیقت |