| ای که ز من می‌کنی سال حقیقت | من چو تو آگه نیم ز حال حقیقت | |
| عقل سخن پرور است جاهل ازین علم | نطق زبان آور است لال حقیقت | |
| تا ز کمال یقین چراغ نباشد | رو ننماید بجان جمال حقیقت | |
| بدر تمام آنگهی شوی که برآید | از افق جان تو هلال حقیقت | |
| طایر میمون عشق جو که در آرد | بیضه‌ی جان را به زیر بال حقیقت | |
| جمله سخن حرفی از کتابه‌ی عشق است | جمله کتب سطری از مثال حقیقت | |
| دل که نباشد مدام منشرح از عشق | تنگ بود اندرو مجال حقیقت | |
| راه خرابات عشق گیر که آنجاست | مدرسه‌ای بهر اشتغال حقیقت | |
| ساقی آن میکده به جام شرابی | لون دو رنگی بشست از آل حقیقت | |
| حی علی العشق گوید از قبل حق | با تو که کردی ز من سال حقیقت ، | |
| گر نفسی از امام شرع مطهر | اذن اذان یابدی بلال حقیقت | |
| شاخ درخت هوا چو گشت شکسته | بیخ کند در دلت نهال حقیقت | |
| خط معما شوی و نقطه زند عشق | صورت حال تو را به خال حقیقت | |
| هست درخشان برون ز روزن کونین | پرتو خورشید بی‌زوال حقیقت | |
| کرده طلوع از ورای سبع سماوات | اختر مسعود بی‌وبال حقیقت | |
| با مه دولت قران کنی چو شرف یافت | کوکب جانت به اتصال حقیقت | |
| تا چو زنانش به رنگ و بوی بود میل | مرد کجا باشد از رجال حقیقت؟ | |
| نیست شو از خویشتن که عرصه‌ی هستی | می‌نکند هرگز احتمال حقیقت | |
| شمسه‌ی حق‌الیقین چو چشمه‌ی خورشید | شعله زنان است در ظلال حقیقت | |
| سفته گر در علم گفت روا نیست | از صدف شرع انفصال حقیقت |