قسمت دوم

در کارگه کوزه‌گری کردم رای		در پایه چرخ دیدم استاد بپای
میکرد دلیر کوزه را دسته و سر		از کله پادشاه و از دست گدای

□

در گوش دلم گفت فلک پنهانی		حکمی که قضا بود ز من میدانی
در گردش خویش اگر مرا دست بدی		خود را برهاندمی ز سرگردانی

□

زان کوزه‌ی می که نیست در وی ضرری		پر کن قدحی بخور بمن ده دگری
زان پیشتر ای صنم که در رهگذری		خاک من و تو کوزه‌کند کوزه‌گری

□

گر آمدنم بخود بدی نامدمی		ور نیز شدن بمن بدی کی شدمی
به زان نبدی که اندر این دیر خراب		نه آمدمی نه شدمی نه بدمی

□

گر دست دهد ز مغز گندم نانی		وز می دو منی ز گوسفندی رانی
با لاله رخی و گوشه بستانی		عیشی بود آن نه حد هر سلطانی

□

گر کار فلک به عدل سنجیده بدی		احوال فلک جمله پسندیده بدی
ور عدل بدی بکارها در گردون		کی خاطر اهل فضل رنجیده بدی

□

هان کوزه‌گرا بپای اگر هشیاری		تا چند کنی بر گل مردم خواری
انگشت فریدون و کف کیخسرو		بر چرخ نهاده ای چه می‌پنداری

□

هنگام صبوح ای صنم فرخ پی		برساز ترانه‌ای و پیش‌آور می
کافکند بخاک صد هزاران جم و کی		این آمدن تیرمه و رفتن دی