قسمت دوم

ایدل تو به اسرار معما نرسی		در نکته زیرکان دانا نرسی
اینجا به می لعل بهشتی می ساز		کانجا که بهشت است رسی یا نرسی

□

ای دوست حقیقت شنواز من سخنی		با باده لعل باش و با سیم تنی
کانکس که جهان کرد فراغت دارد		از سبلت چون تویی و ریش چو منی

□

ای کاش که جای آرمیدن بودی		یا این ره دور را رسیدن بودی
کاش از پی صد هزار سال از دل خاک		چون سبزه امید بر دمیدن بودی

□

بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی		سرمست بدم که کردم این عیاشی
با من بزبان حال می گفت سبو		من چو تو بدم تو نیز چون من باشی

□

بر شاخ امید اگر بری یافتمی		هم رشته خویش را سری یافتمی
تا چند ز تنگنای زندان وجود		ای کاش سوی عدم دری یافتمی

□

بر گیر پیاله و سبو ای دلجوی		فارغ بنشین بکشتزار و لب جوی
بس شخص عزیز را که چرخ بدخوی		صد بار پیاله کرد و صد بار سبوی

□

پیری دیدم به خانه‌ی خماری		گفتم نکنی ز رفتگان اخباری
گفتا می خور که همچو ما بسیاری		رفتند و خبر باز نیامد باری

□

تا چند حدیث پنج و چار ای ساقی		مشکل چه یکی چه صد هزار ای ساقی
خاکیم همه چنگ بساز ای ساقی		بادیم همه باده بیار ای ساقی

□

چندان که نگاه می‌کنم هر سویی		در باغ روانست ز کوثر جویی
صحرا چو بهشت است ز کوثر گم گوی		بنشین به بهشت با بهشتی رویی

□

خوش باش که پخته‌اند سودای تو دی		فارغ شده‌اند از تمنای تو دی
قصه چه کنم که به تقاضای تو دی		دادند قرار کار فردای تو دی