| دزد عیاری، بفکر دستبرد | گاه ره میزد، گهی ره میسپرد | |
| در کمین رهنوردان مینشست | هم کله میبرد و هم سر میشکست | |
| روز، میگردید از کوئی بکوی | شب، بسوی خانه‌ها میکرد روی | |
| از طمع بودش بدست اندر، کمند | بر همه دیوار و بامش میفکند | |
| قفل از صندوق آهن میگشود | خفته را پیراهن از تن می‌ربود | |
| یک شبی آن سفله‌ی بی ننگ و نام | جست ناگاه از یکی کوتاه بام | |
| باز در آن راه کج بنهاد پای | رفت با اهریمن ناخوب رای | |
| این چنین رفتن، بچاه افتادن است | سرنگون از پرتگاه افتادن است | |
| اندرین ره، گرگها حیران شدند | شیرها بی ناخن و دندان شدند | |
| نفس یغماگر، چنان یغما کند | که ترا در یک نفس، بی پا کند | |
| هر که شاگرد طمع شد، دزد شد | این چنین مزدور، اینش مزد شد | |
| شد روان از کوچه‌ای، تاریک و تنگ | تا کند با حیله، دستی چند رنگ | |
| دید اندر ره، دری را نیمه‌باز | شد درون و کرد آن در را فراز | |
| شمع روشن کرد و رفت آهسته پیش | در عجب شد گربه از آهستگیش | |
| خانه‌ای ویرانتر از ویرانه دید | فقر را در خانه، صاحبخانه دید | |
| وصلها را جانشین گشته فراق | بهر برد و باخت، نه جفت و نه طاق | |
| قصه‌ای جز عجز و استیصال نه | نامی از هستی بجز اطلاق نه | |
| در شکسته، حجره و ایوان سیاه | نه چراغ و نه بساط و نه رفاه | |
| پایه و دیوار، از هم ریخته | بام ویران گشته، سقف آویخته | |
| در کناری، رفته درویشی بخواب | شب لحافش سایه و روز آفتاب |