| بخویش، هیمه گه سوختن بزاری گفت | که ای دریغ، مرا ریشه سوخت زین آذر | |
| همیشه سر بفلک داشتیم در بستان | کنون چه رفت که ما را نه ساق ماند و نه سر | |
| خوش آنزمان که مرا نیز بود جایگهی | میان لاله ونسرین و سوسن و عبهر | |
| حریر سبز بتن بود، پیش از این ما را | چه شد که جامه گسست و سیاه شد پیکر | |
| من از کجا و فتادن بمطبخ دهقان | مگر نبود در این قریه، هیزم دیگر | |
| بوقت شیر، ز شیرم گرفت دایه‌ی دهر | نه با پدر نفسی زیستم، نه با مادر | |
| عبث بباغ دمیدم که بار جور کشم | بزیر چرخ تو گوئی نه جوی بود و نه جر | |
| ز بیخ کنده شدیم این چنین بجور، از آنک | ز تندباد حوادث، نداشتیم خبر | |
| فکند بی سببی در تنور پیرزنم | شوم ز خار و خسی نیز، عاقبت کمتر | |
| ز دیده، خون چکدم هر زمان ز آتش دل | کسی نکرد چو من خیره، خون خویش هدر | |
| نه دود ماند و نه خاکستر از من مسکین | خوش آنکسیکه بگیتی ز خود گذاشت اثر | |
| مرا بناز بپرورد باغبان روزی | نگفت هیچ بگوشم، حدیث فتنه و شر | |
| چنان ز یاد زمان گذشته خرسندم | که تیره‌بختی خود را نیمکنم باور | |
| نمود شبرو گیتیم سنگسار، از آنک | ندید شاخی ازین شاخسار کوته‌تر | |
| ندید هیچ، بغیر از جفا و بد روزی | هر آنکه همنفسش سفله بود و بد گوهر | |
| چو پنبه، خوار بسوزد، چو نی بنالد زار | کسیکه اخگر جانسوز را شود همسر | |
| مرا چو نخل، بلندی و استقامت بود | چه شد که بی‌گنهم واژگونه گشت اختر | |
| چه اوفتاد که گردون ز پا درافکندم | چه شد که از همه عالم بمن فتاد شرر | |
| چه وقت سوز و گداز است، شاخ نورس را | چه کرده‌ایم که ما را کنند خاکستر | |
| بخنده گفت چنین، اخگری ز کنج تنور | که وقت حاصل باغ، از چه رو ندادی بر |