| شمع بگریست گه سوز و گداز | کاز چه پروانه ز من بیخبر است | |
| بسوی من نگذشت، آنکه همی | سوی هر برزن و کویش گذر است | |
| بسرش، فکر دو صد سودا بود | عاشق آنست که بی پا و سر است | |
| گفت پروانه‌ی پر سوخته‌ای | که ترا چشم، بایوان و در است | |
| من بپای تو فکندم دل و جان | روزم از روز تو، صد ره بتر است | |
| پر خود سوختم و دم نزدم | گر چه پیرایه‌ی پروانه، پر است | |
| کس ندانست که من میسوزم | سوختن، هیچ نگفتن، هنر است | |
| آتش ما ز کجا خواهی دید | تو که بر آتش خویشت نظر است | |
| به شرار تو، چه آب افشاند | آنکه سر تا قدم، اندر شرر است | |
| با تو میسوزم و میگردم خاک | دگر از من، چه امید دگر است | |
| پر پروانه ز یک شعله بسوخت | مهلت شمع ز شب تا سحر است | |
| سوی مرگ، از تو بسی پیشترم | هر نفس، آتش من بیشتر است | |
| خویشتن دیدن و از خود گفتن | صفت مردم کوته نظر است |