| موشکی را بمهر، مادر گفت | که بسی گیر و دار در ره ماست | |
| سوی انبار، چشم بسته مرو | که نهان، فتنه‌ها به پیش و قفاست | |
| تله و دام و بند بسیار است | دهر بی‌باک و چرخ، بی‌پرواست | |
| تله مانند خانه‌ایست نکو | دام، مانند گلشنی زیباست | |
| ای بسا رهنما که راهزن است | ای بسا رنگ خوش، که جانفرساست | |
| زاهنین میله، گردکان مربای | که چنین لقمه، خون دل، نه غذاست | |
| هر کجا مسکنی است، کالائی است | هر کجا سفره‌ایست، نان آنجاست | |
| تله‌ی محکمی به پشت در است | گربه‌ی فربهی است، میان سراست | |
| آنچنان رو، که غافلت نکشند | خنجر روزگار، خون پالاست | |
| هر نشیمن، نه جای هر شخصی است | هر گذرگه، نه در خور هر پاست | |
| اثر خون، چو در رهی بینی | پا در آن ره منه، که راه بلاست | |
| هرگز ایمن مشو، که حمله‌ی چرخ | گر ز امروز بگذرد، فرداست | |
| وقت تاراج و دستبرد، شب است | روز، هنگام خواب و نشو و نماست | |
| سر میفراز نزد شبرو دهر | که بسی قامت از جفاش، دوتاست | |
| موشک آزرده گشت و گفت خموش | عقل من، بیشتر ز عقل شماست | |
| خبرم هست ز آفت گردون | تله و دام، دیده‌ام که کجاست | |
| از فراز و نشیب، آگاهم | میشناسم چه راه، راه خطاست | |
| هر کسی جای خویش میداند | پند و اندرز دیگران بیجاست | |
| این سخن گفت و شد ز لانه برون | نظری تند کرد، بر چپ و راست | |
| دید در تله‌ی نو رنگین | گردکانی در آهنی پیداست |