| بمخزن، گر شبی چون و چرا رفت | نه از بهر شما، از بهر ما رفت | |
| تو مشتی پنبه، من پرورده‌ی کان | تو چون شب تیره، من صبح درخشان | |
| چو در دامن گرفتی گوهری پاک | ترا بگرفت دست چرخ از خاک | |
| چو بر گیرند این پاکیزه گوهر | گشایند از تو بند و قفل از در | |
| تو پنداری ره و رسم تو نیکوست | ترا همسایه نیکو بود، ای دوست | |
| از آن معنی، نکردندت فراموش | که داری همچو من، جانی در آغوش | |
| از آن کردند در کنجی نهانت | که بسپردند گنجی شایگانت | |
| چو نقش من فتد زین پرده بیرون | شود کار تو نیز آنگه دگرگون | |
| نه اینجا مایه‌ای ماند، نه سودی | نه غیر از ریسمانت، تار پودی | |
| به پیرامون من، دارند شب پاس | تو کرباسی، مرا خوانند الماس | |
| نظر بازی نمود، آن یار دلجوی | ترا برداشت، تا بیند مرا روی | |
| ترا بگشود و ما گشتیم روشن | ترا بر بست و ما ماندیم ایمن | |
| صفای تن، ز نور جان پاک است | چو آن بیرون شد، این یک مشت خاک است |