| یکی گوهر فروشی، ثروت اندوز | بدست آورد الماسی دل افروز | |
| نهادش در میان کیسه‌ای خرد | ببستش سخت و سوی مخزنش برد | |
| درافکندش بصندوقی از آهن | بشام اندر، نهفت آن روز روشن | |
| بر آن صندوق زد قفلی ز پولاد | چراغ ایمن نمود، از فتنه‌ی باد | |
| ز بند و بست، چون شد کیسه آگاه | حساب کا رخود گم کرد ناگاه | |
| چو مهر و اشتیاق گوهری دید | ببالید و بسی خود را پسندید | |
| نه تنها بود و میانگاشت تنهاست | نه زیبا بود و می‌پنداشت زیباست | |
| گمان کرد، از غرور و سرگرانی | که بهر اوست رنج پاسبانی | |
| بدان بیمایگی، گردن برافراشت | فروتن بود، گر سرمایه‌ای داشت | |
| ز حرف نرخ و پیغام خریدار | بوزن و قدر خویش، افزود بسیار | |
| بخود گفت این جهان افروزی از ماست | بنام ماست، هر رمزی که اینجاست | |
| نبود ار حکمتی در صحبت من | چه میکردم درین صندوق آهن | |
| جمال و جاه ما، بسیار بودست | عجب رنگی درین رخسار بودست | |
| بهای ما فزون کردند هر روز | عجب رخشنده بود این بخت پیروز | |
| مرا نقاد گردون قیمتی داد | که بستندم چنین با قفل پولاد | |
| بدو الماس گفت، ای یار خودخواه | نه تنهائی، رفیقی هست در راه | |
| چه شد کاین چهر زیبا را ندیدی | قرین ما شدی، ما را ندیدی | |
| چه نسبت با جواهر، ریسمان را | چه خویشی، ریسمان و آسمان را | |
| نباشد خودپسندی را سرانجام | کسی دیبا نبافد با نخ خام | |
| اگر گوهر فروش، اینجا گذر داشت | نه بهر کیسه، از بهر گهر داشت |